Πως μου μοιάζει η μελωδία, ίδια πάντα σαν και σένα
που έρχεσαι και φεύγεις δίχως μιαν αιτία
Μιλά μου απόψε μιλά στου παραθυριού το γείσο
για να μην τσακίσω στης γαρυφαλλιάς τα φύλλα
Νύχτα η κυρά του κάστρου μπαίνει μες το φως του άστρου
σαν κόκκινο κρασί λόγια ξεχασμένα
που απ’ τα χείλη μου είχε γείρει στο λαιμό μου κι εκοιμήθη
σαν κι αυτή τη λήθη μέσα στο ποτήρι.
Με τα λόγια και τα χάδια έμεινε η ψυχή μου άδεια,
τα φιλιά του Αυγούστου κάστρα γκρεμισμένα.
Να `ταν μια φορά να κλάψω κι ύστερα να σε ξεχάσω
κι όσα μείναν πίσω να τ’ αγαπήσω.
Ξέρω πως μια νύχτα συνάντησα
μια που ήταν ψεύτρα, μια μάγισσα
Πόσο ξεγελάστηκα νόμισα
πως η κυρά μου θα `ναι και αρχόντισσα.
