Λυγά του ανέμου το πουλί δίχως φτερά στον ώμο
κι από πουλί πια σέρνεται φύλλο ξερό στο δρόμο.
Κόρη ήταν κάποτε ξανθή κι είχε γαλάζια μάτια
και μια καρδιά διαμαντικό είκοσι δυο καράτια.
Μην κλαις πουλί, κόρη ξανθή, το σ’ αγαπώ θα δώσει
κι ένα φιλί ερωτικό θα ’ρθει να σε γλιτώσει.
Κάμποι, λαγκάδια και βουνά κι άγριο της γης χορτάρι
τ’ ανέμου τούτο το πουλί το παίξανε στο ζάρι.
Κι ούτε φωνή, ούτε λαλιά η κόρη πια δε βγάνει,
αφού το ριζικό σκληρή της φύλαγε πλεκτάνη.
Στα μακρινά, στ’ απόκρημνα, στης λήθης τα κατώγια,
κει που ραγίζουν οι στιγμές, σιγή κρατούν τα λόγια.
Βάσταξε, κόρη, φόρεσε φτερά το ριζικό σου!
Πουλί ’σαι πάλι κι ο άνεμος για να πετάς δικός σου!
