Άγγελος μες στα πέλαγα και στις αυλές τ’ ανέμου
τ’ άψυχο βλέμμα μάγεψες ενός ψυχρού πολέμου.
Γυναίκα αναδύθηκες στ’ αγέλαστά μου μάτια
και στα στενά του λογισμού μου φύτρωσες παλάτια.
Στη στάχτη γίνομαι καπνός και στη φωτιά μαζεύω.
Να λησμονήσω το φευγιό σου, αγάπη μου, γυρεύω.
Στης μνήμης μας τ’ αντάμωμα πάλι ξηγιέμαι γρόθος,
μ’ από τα βάθη της καρδιάς αναγεννιέται ο πόθος.
Κι αν είσαι όνειρο γυμνό μέσα στον άδειο μου ουρανό,
φτάνει να σ’ έχω στη ζωή μου, άγγελέ μου, κι ας πονώ.
Κι αν είσαι όνειρο γυμνό μέσα στον άδειο μου ουρανό,
φτάνει να σ’ έχω στη ζωή μου, άγγελέ μου, σ’ αγαπώ.
Τ’ αρρωστημένα σ’ αγαπώ μη μου τα κάνεις χάντρες.
Πλέκουν ιστό στον ίσκιο μου μύριες του πόνου υφάντρες.
Τάξε μου μόνο σα με δεις αγκάλη σου να γέρνω
πως θα ’σαι εσύ για μένανε το τελευταίο τρένο.
