Βαρύς ο πόνος στην καρδιά
όταν ριζώνει η μαχαιριά μέσα στη ζάλη.
Γίνεται δάκρυ κι αστραπή,
χαροπαλεύει στη σιωπή την πιο μεγάλη.
Μέσα στου πόθου τις ρωγμές
αιμορραγούνε οι στιγμές, οι πιο δικές μου,
κι από ένα αχ που σπαρταρά
βάφεται μαύρη η χαρά στις προσευχές μου.
Πριν την αγάπη το φιλί.
Κι αν μου το ζήλεψαν πολλοί, το ’χα για σένα
μες στην καρδιά μου φυλαχτό.
Στα δυο σου χείλη γιατρικό, τα ευλογημένα,
να τ’ αφήσω πριν χαθεί.
Ανάγκη που ’γινες πληγή, μην κάνεις πίσω.
Σου το ’χα πει μες στ’ όνειρο,
ήταν για πάντοτε γραφτό να σ’ αγαπήσω.
Χαράμι πάει η αντοχή
που ’χει βαρύνει από ντροπή κι όλο κρυώνει.
Δρόμο τραβάει στα κλεφτά
κι έχει τα μάτια της ευθεία στο τιμόνι.
Τώρα, μονάχος κι ορφανός,
ντύνομαι άνεμος γυμνός κι όλο σε ψάχνω.
Ρίξε μου φως για να σε βρω,
να γίνω τ’ άλλο σου μισό και ας πεθάνω.
