Ήσουν η αναπνοή μου
Κι έγινες η ανάμνηση μου
Τώρα σε ζητώ κάθε βράδυ συνεχώς
Έφυγες τόσο ξαφνικά,
Μ’ ένα σημείωμα που γράφουν τα παιδιά
Και η νύχτα δε ξημερώνει τώρα πια
Τρελό μυαλό μου τι ζητάς
Σε μένα πίσω για να ‘ρθεί
Μα πως να γίνεται αυτό
Εγώ δεν είμαι πλέον
Στο δικό του μυαλό,
Στιγμές που φύγαν βιαστικά,
Στη δική του αγκαλιά,
Που με γέμιζε φιλιά
Να ξαναζούσα
Έγινες οφθαλμαπάτη,
Της καρδιάς το μονοπάτι,
Που σε βγάζει μόνο
Για αγάπη να πονάς.
Να μη καταλήξω μόνη
Σ’ ένα ψέμα που σκοτώνει,
Η σιωπή παγώνει που για μένα δεν ρωτάς
Τρελό μυαλό μου τι ζητάς,
Σε μένα πίσω για να ‘ρθεί
Μα πως να γίνεται αυτό
Εγώ δεν είμαι πλέον
Στο δικό του μυαλό
Στιγμές που φύγαν βιαστικά
Στη δική του αγκαλιά
Που με γέμιζε φιλιά
Να ξαναζούσα
Στιγμές που φύγαν βιαστικά
Στη δική του αγκαλιά
Που με γέμιζε φιλιά
Να ξαναζούσα
Να ξαναζούσα