Σαν του ανέμου το φιλί, που μια στιγμή μόνο κρατά
κι ύστερα χάνεται μακριά σε ξαφνικό ταξίδι,
σα γίνει λίγο το πολύ κι η λύπη του συρθεί κοντά,
βρίσκει ελπίδα η γιατρειά στης μοίρας το κοπίδι.
Κάλλιο να σέρνεται γυμνός κι από αγάπη μην πονά.
Ο πιο τυφλός εγωισμός πάντα στο τέλος κυβερνά.
Σαν της ανάγκης τη ρωγμή, που η ανάσα σπαρταρά
κι ύστερα σφύζει από νερά τη δίψα της να πάψει,
σαν παραδώσει αντοχή προτού βαστάξει τη χαρά,
φόβος τα χνάρια του μετρά, χίλιους καημούς να κάψει.
