Ένα κερί,
μια μαχαιριά έχει η ζωή,
σβήνει η χαρά.
Πατέρας-γιός,
πείσμα-στοργή πόλεμος παλιός,
γέλιο και οργή
Φεύγει η ξαστεριά με την τουφεκιά
κι αν πονέσω
θα φορέσω τα ρούχα φωτεινά
Σώμα μου σκυφτό πόσο ανήμπορο
μα κι αν πέσω
θα αντέξω τον ανήφορο
Κάθε πρωινό
σου ‘χω ένα θυμό
μα πριν κοιμηθώ θέλω να σε δω
Δύο κεραυνοί
σαν τα δυο βουνά
σπίτι μου η φωνή μα και ανάθεμα
Κάνω μια ευχή
να ‘σαι πάντα εκεί
όταν κλαίω κι όταν φταίω να με συγχωρείς
Κλαίει ο ουρανός
μαύρος ποταμός
κι ο πατέρας φως κι αγέρας φίλος και εχθρός
κι ο πατέρας φως κι αγέρας φίλος και εχθρός
