Όταν θα φύγω κι ο καιρός θα ’χει περάσει,
θα καταλάβεις, ότι είσαι σαν εμένα,
θα ψάχνεις λέξεις, μες του χρόνου τα κρυμμένα,
κάποιο τραγούδι, που με είχε αγκαλιάσει.
Και θα θυμάσαι, όλες τις λέξεις που σου είπα,
που πολεμήσαν στης σιωπής την ανηφόρα,
που διασχίσαν τα παλιά κι ήρθαν στο τώρα
και χάθηκαν σε μια μαύρη τρύπα.
Μα όταν γυρίσω, δε θα ξέρω αν θα θυμάσαι,
πόσο σ’ αγάπησα και πόσο ήμουν κοντά σου,
σπίρτα βρεγμένα, θα ’ χουν γίνει τα φιλιά σου,
θα είσαι εδώ, μα μέσα μου δε θα ’σαι.
Κι αν κάποιες ώρες, θα σου φαίνονται όλα ξένα,
Και ‘γω αμήχανος, δε θα ’χω να πω κάτι,
Κι αφού σε πιάσει και σ’ αφήσει το γινάτι,
Θα καταλάβεις, ότι είσαι σαν κι εμένα.
