Το τοπίο μου θολό
δε βλέπω πια για να σκεφτώ
τι είναι λάθος τι σωστό
Μια αγκαλιά και δυο φιλιά
και κάνω λάθη στη σειρά
σφάλμα, σφάλμα τα μετρώ
Τι κι αν ματώσω,
τα πάντα θα δώσω αφού σε θέλω τόσο
χίλια λάθη μετρώ
ας τα πληρώσω
δε θα γλιτώσω αφού σε θέλω τόσο
κάθε βράδυ χίλια λάθη
Μα σαν μας βρίσκει το πρωί
ξεχνάω τα πως και τα γιατί
και ξεκινάω απ’ την αρχή
Δώσε μου κάτι να πιαστώ
μια αφορμή για να πειστώ
πως ό,τι θέλω θες κι εσύ
