Στον δρόμο έκαιγε η άσφαλτος, ο Αύγουστος μου φέρνει ζάλη.
Μα αυτός ακούμπησε στον ώμο μου να γείρω πάνω το κεφάλι.
Να δω τ’ αστέρια όταν πέφτουνε στον ουρανό τα καλοκαίρια.
Να δω τα σύννεφα να φεύγουνε να αγγίξω με τα δυο μου χέρια.
Έι Έι
Όταν διψούσα πάντα μου έφερνε
Πορτοκαλάδα σε μπουκάλι.
Κι όταν οι αγρύπνιες μου θεριεύανε
Κάπου εκεί δίπλα ήταν πάλι.
Κι όταν οι μέρες μου θολώνανε
Δεν είχα λέξεις να ρωτήσω
χιλιάδες μέσα μου μαλώνανε.
Πατέρα τι να αποφασίσω;
Έι Έι
