Θεέ μου τι χρόνια
Μίσος, διχόνοια
Μαύρισ’ ο ουρανός
Νιώθω πως φταίω
που αναπνέω
κι έμεινα ζωντανός

Λέω στον τρόμο
«Άσε με, δρόμο
Δε σε γουστάρω πια»
Έχασα χρόνο
μα με τον πόνο
γίναμε μια γροθιά

Συγνώμη που ζω, συγνώμη
που άνθρωπος είμ’ ακόμη
και δεν έχω γίνει αριθμός
Τα θέλω μου έγιναν θυμός
και δε με κρατούν οι νόμοι
Συγνώμη που ζω, συγνώμη
που άνθρωπος είμ’ ακόμη
και όχι ληγμένο προϊόν
σε ράφι περίεργων ιών
κι αντίθετη έχω γνώμη
Συγνώμη που ζω συγνώμη

Πρωτοβουλία
απ’ η δουλεία
πάρε κι εσύ να βγεις
Άννα, Ηλία
Εύκολη λεία
ψάχνει ο θηρευτής

Σκέψου και κρίνε
Κίνδυνος είναι
όποιος αντιμιλά
Λέν’ οι μεγάλοι
πρέπει κεφάλι
να ‘χουμε χαμηλά

Αλλιώς είν’ ο κόσμος ο δικός μου
Ελεύθερος είν’ ο κωδικός μου.

Συγνώμη που ζω, συγνώμη
που άνθρωπος είμ’ ακόμη
και δεν έχω γίνει αριθμός
Τα θέλω μου έγιναν θυμός
και δε με κρατούν οι νόμοι
Συγνώμη που ζω, συγνώμη
που άνθρωπος είμ’ ακόμη
και όχι ληγμένο προϊόν
σε ράφι περίεργων ιών
κι αντίθετη έχω γνώμη
Συγνώμη που ζω συγνώμη