Θα μετράς, θα μετράς κι εσύ θα μετράς.
Σε λεπτά και σε ώρες θα μετράς.
Μέρες και νύχτες σε μήνες κι αιώνες θα μετράς.
Σαν Λαιστρυγώνες σπίτι και φίλους θα περνάς.
Θα μετράς την ψυχή σου σε κιλά θα μετράς.
Το μυαλό σου σε καζάνια θα πετάς.
Σε φύλλα από τσόντες στη γυναίκα σου θα μιλάς
κι από τα ξύδια μες στο όνειρο σου θα ξερνάς.
Δεν είναι έργο για σεμνούς ακροατές
ούτε προσπάθεια που έχασε το δρόμο.
Πατώ γερά στης σιγουριάς μου τα σκαλιά
και κάθε μέρα νιώθω μέσα μου τον τρόμο.
Θα γλεντάς, θα γερνάς, θα κλαις, θα ξοφλάς
τη ζωή σου σαν να σου ‘γινε βραχνάς.
Σε κοινόχρηστους χώρους τη μορφή σου πουλάς.
Σαν αρκούδα μαθημένη χαιρετάς.
Μέρες και νύχτες σε μήνες κι αιώνες θα μετράς.
Τη μιλιά σου απάνω σε σπασμένο καθρέφτη κουβαλάς.
Δεν ξεχνάς…
