Τα μάτια μου δε γνώριζαν σκοτάδια
Είχα φτερά, πετούσα μες στα βράδια
Ως τα φεγγάρια
Ξεκίνησα μες του ονείρου τη σφαίρα
μα σύρθηκα σαν βάρκα σε μια ξέρα
Άδικη μέρα
Σκιές μονάχες τρέχαν οι φωνές μου
Πάγωσε ο χρόνος μέσα στις σιωπές μου
Πυκνό σκοτάδι
Και πίστεψα πως μια στιγμή σαν φτάνει
Ρίχνει τα κάστρα ο νους τη μάχη χάνει
Σε ένα βράδυ
Κι αν βρήκε τρικυμία η ψυχή μου
Κι αν βρήκε μαχαιριά η θύμηση μου
Κάτι θα φέρει
Ζητούσα και ζητάω παρατάσεις
Στου ήλιου την αγάπη όταν φθάσεις
Ποιος θα το ξέρει
Τα μάτια μου την φώναζαν λατρεία
Αγγέλου φως που σβήνει στην πορεία
Τ’ αγκάθι χρόνια
Μα τώρα ξέρω ότι κι αν ραγίσει
και μέσα στη ζωή μας κι αν σκορπίσει
Μιλάει αιώνια
