Πάψε να κλαις μανούλα μου
και να παραπονιέσαι,
θέλω να με παρηγορείς
και όχι να καταριέσαι.
Σκότωσα την αγάπη μου,
μανούλα μου, δε φταίω.
Φταίει ο κόσμος ο κακός
που με έκανε και κλαίω.
Όλοι από την ζήλια τους,
τηνε κατηγορούσαν,
πως με απατάει με άλλονε,
όλοι κρυφομιλούσαν.
Επήρα την απόφαση,
μια νύχτα μαυρισμένη,
μες στην καρδιά την βάρεσα.
Αχ! Την δυστυχισμένη.
Εσπάραζε και φώναζε,
“Φονιά δε με λυπάσαι,
που με σκοτώνεις άδικα,
κακούργε, δε φοβάσαι;”
Τώρα και εγώ μανούλα μου,
πάω ν’ αυτοκτονήσω,
να σκοτωθώ, να γκρεμιστώ
κι όχι πλέον να ζήσω.
– Αχ! Μανούλα Μου!!!
– Γεια σου Μανησαλή μου, με το βιολί σου!!!
