Αφού δε θέλεις πια τα μάτια σου να βλέπω
πάνω στα μαύρα σου μαλλιά φιλιά να πλέκω
να σ’ αγαπώ όπως παλιά μικρή μαντόνα
να σε ζεσταίνω στου Φλεβάρη το χειμώνα
Απόψε παίρνω το παλιό λεωφορείο
όσα μου είπες δεν τα πέρασα γι’ αστείο
αφού δε θέλεις πια στην πόρτα σου να στέκω
σαν το ζητιάνο με το τρύπιο το γιλέκο
Γιατί δε μου `δωσες ποτέ μια ευκαιρία
στης περηφάνιας σου την έξαλλη πορεία
στου ταξιδιού σου την απάτη σεργιανίζω
και μα την πίστη μου δε θέλω πια να ελπίζω
