Θα σταθείς, θα μου πεις πως μ’ αγαπάς,
θα χαθείς, στις ερήμους θα γυρνάς,
θα σε βρω στα λημέρια τα παλιά,
εκεί που σμίγουν τα πουλιά.
Θα πονάς, τη ζωή θα τυραννάς,
σαν αητός, θα μου φεύγεις προς το φως.
Οι ματιές θα κόβουν σαν μαχαίρια,
τα φιλιά μας, άγια καλοκαίρια,
θα σ’ αγγίζω και θα ‘ναι όλα ακέρια
κι ο καημός και η χαρά,
οι ματιές θα κόβουν σαν μαχαίρια,
τα φιλιά μας, άγια καλοκαίρια
κι αν κρατώ την πίκρα μες στα χέρια,
την ποντάρω στη χαρά.
Μη χαθείς, μη, στη νύχτα, ξεχαστείς,
βγες στο φως, φίλος είναι κι αδερφός,
μη μου πεις “σβήσε με μες στα φιλιά”
κράτησέ με αγκαλιά.
Μη βιαστείς, στη ζωή μην ορκιστείς,
στο ποτέ και στο πάντα μη βιαστείς.
Οι ματιές θα κόβουν σαν μαχαίρια,
τα φιλιά μας, άγια καλοκαίρια,
θα σ’ αγγίζω και θα ‘ναι όλα ακέρια
κι ο καημός και η χαρά,
οι ματιές θα κόβουν σαν μαχαίρια,
τα φιλιά μας, άγια καλοκαίρια
κι αν κρατώ την πίκρα μες στα χέρια,
την ποντάρω στη χαρά.
Οι ματιές θα κόβουν σαν μαχαίρια,
τα φιλιά μας, άγια καλοκαίρια
κι αν κρατώ την πίκρα μέσ’ στα χέρια,
την ποντάρω στη χαρά.
