Να κρατιέμαι από πάνω σου όταν πονώ
και να γέρνω αργά το κεφάλι στον ώμο,
που δεν τρέμουν τα χέρια σου όλο να φθονώ,
δίκαιος φθόνος σ’ άδικο της ζωής νόμο.
Ν‘ αφουγκράζομαι δάκρυα και γέλια υγρά
και ν‘ αφήνω στο βλέμμα σου ένα άκοσμο χάδι,
γεμίζεις μ ‘ανάσες καθώς ξεψυχά
το καλύτερο νιότης, αν θες μας, το βράδυ
Να κουρνιάζω ερείπιο στα ερείπια επάνω
και να φτύνω σιωπές σ’ άλλες δυο μου ζωές
που δε τρέχουν τα σύννεφα και πώς ν ‘ανασάνω
με πατζούρια κλειστά και θνητούς πνεύμονες.
Να φωλιάζω κρυφά στις ρυτίδες της νιότης
και να ψέλνω αργά το τραγούδι της μάνας,
που δεν τρέμουν τα χέρια σου, εγώ είμαι ο πότης
είμαι μέτρο, ρυθμός, η ωδή και ο Πάνας.
Δεν αντέχουν τα πόδια μου να τρέξουν κοντά σου
σαν κισσός να τυλίξω το κορμί σου που θέλει,
που δε θέλει όμως φίδι να γίνει, φαντάσου
να σταλάξει αρμύρα από άγριο μέλι.
