Είμ’ η αλανιάρα η γνωστή
εγώ μέσ’ στην Αθήνα,
τα πίνω πάντα και μεθώ
και την περνάω φίνα.
Δε λογαριάζω τον ντουνιά,
αν έχει και παλάτια
κι όλα μπροστά μου να γκρεμνούν,
να γίνουνται κομμάτια.
Μ’ αρέσει τ’ αλανιάρικο
γιατί έχει σημασία,
δεν εκτιμάω τα λεφτά
κι ούτε τη φαντασία.
Ρεμπέτικο, σερέτικο,
ν’ ακούω, με παθιάζει
και τι θα λέγει ο ντουνιάς,
ούτε κι αυτό με νοιάζει.
