Βρε, αλανιάρα σεβνταλού,
γιατί με βασανίζεις
και πάντα την καρδούλα μου
φαρμάκια την ποτίζεις.
Με τι σεβντά και ποια φωτιά,
ο ουτιδανός θα σκάσω,
πως μπλέχτηκα και καίγουμαι,
και πια πονεί η καρδιά μου.
Έλα, έλα, σεβνταλού,
κάνε μένα γιαβουκλού,
έλα μη με τυραννείς
κι ό,τι θες σε με θα βρεις.
Με ντέρτια κι αναστεναγμούς,
με το λουλά γυρίζω
και πάντα το κορμάκι μου,
για σε το βασανίζω.
Στο έλεος σου θα ‘μαι πια,
ρε, σεβνταλού μικρή μου,
γιατί σ’ αγάπησα πολύ,
μες από τη ψυχή μου.
Έλα, έλα, σεβνταλού,
κάνε μένα γιαβουκλού,
έλα μη με τυραννείς
κι ό,τι θες σε με θα βρεις.
