Απ’ τη στιγμή που μ’ άφησες
στη γη δεν απαντιέμαι
διάμεσα γη και ουρανό
μονάχα εγώ ξεχνιέμαι.
Κρέμομ’ απ’ τα σχοινάκια μου
μες στον αέρα πλέω
σπρώχνομ’ από τη μοίρα μου
που θέλει να σε θέλω.
Αχ, να ‘τανε μες στην αυλή
στο σπίτι σου να πέσω
κι άγκυρα εκεί παντοτινά
μαζί σου εγώ να δέσω.
Για την αγάπη ποιος να πει
πως είναι και πως μοιάζει
αν δεν ανοίξει το πανί
ο θάνατος γιορτάζει.
