Ετούτη η γυναίκα
που πάει μπροστά από μας
και κάθε τόσο δένει
το μαύρο της μαντήλι
Είναι αληθινά στο λέω
πως είναι ίδια η μάνα μου
Στα μαύρα φορεμένη
απ’ τα νύχια ως την κορφή
μα πιότερο πιο μαύρη
η πίκρα μαζεμένη
Είσαι αληθινά στο λέω
όμοια στις μάνες, μάνα μου
Σε βρίσκω στα λιμάνια
τους ναύτες να ρωτάς
και στους σταθμούς των τρένων
βουβή να περιμένεις
Είναι αληθινά στο λέω
μακριά το θάμα, μάνα μου
Και πάλι σ’ ανταμώνω
στο δρόμο μου μπροστά
μ’ απόφαση να μπαίνεις
σε κάθε νέο αγώνα
Είναι αληθινά στο λέω
μακριά το θάμα, μάνα μου
