Μες στους δρόμους θα πεθάνω,
δεν αντέχω παραπάνω.
Απ’ τις πολλές καταστροφές τα έχω πια χαμένα
και μοναχά ο θάνατος απόμεινε για μένα
κι αλίμονο σ’ εμένα, αλίμονο σ’ εμένα.
Μ’ έχει φάει η αδικία
και του κόσμου η κακία.
Δε φτάναν τόσα βάσανα που μου `ρθαν μαζεμένα
μα και για σένα, άπονη, πληρώνω τα σπασμένα
κι αλίμονο σ’ εμένα, αλίμονο σ’ εμένα.
Ορφανός, δυστυχισμένος
κι απ’ τους φίλους μου καμένος.
Κουράστηκαν τα μάτια μου να είναι δακρυσμένα
και μοναχά ο θάνατος απόμεινε για μένα,
κι αλίμονο σ’ εμένα, αλίμονο σ’ εμένα.
