Τα χρόνια αδειάζουν
κι οι μέρες μας κυλούν
σαν πέτρες στους γκρεμούς
και σαν ποτάμια
στ’ άγρια δάση.
Φεύγουν οι ζωές μας
κοιτούν τον ήλιο και περνούν
σμίγουν στην ίδια τους πνοή,
συνομιλούν, μα θα ‘ρθει η στιγμή
που αυτή η γη θα μας ξεχάσει.
Άλλη μια μέρα φεύγει
κι αφήνει πίσω της σιωπές
που διαλύουν τα ποτά τη νύχτα.
Άλλη μια μέρα φεύγει
κι ανάμεσα στα δόντια μας κρατά
μια νυσταγμένη καληνύχτα.
Ανάβει η νύχτα βαθιά στους ουρανούς
η σκέψη να πετά φτερούγα μαύρη
φως να χορτάσει, ρόδες οι ζωές μας
γυρίζουν μόνες και ζητούν,
όλες ζητούνε τη στοργή ριγεί ο νους
μα θα ‘ρθει η στιγμή
που αυτή η γη θα μας ξεχάσει
