Αμάναμ

Τις μυγδαλιές αρώτησα,
ωχ αμάν αμάν αμάναμ,
τις μυγδαλιές αρώτησα
ποιο άσπρο είν’ το πιο άσπρο.
Και μου `παν το κορίτσι μου,
ωχ αμάν αμάν αμάναμ,
και μου `παν το κορίτσι μου
που λάμπει σαν το άστρο.

Στα σύννεφα παράγγειλα,
ωχ αμάν αμάν αμάναμ,
στα σύννεφα παράγγειλα
σαράντα πήχες τούλια.
Να μοιάζεις άσπρο σύννεφο,
ωχ αμάν αμάν αμάναμ,
να μοιάζεις άσπρο σύννεφο
σαν θα ντυθείς νυφούλα.

Τα σύννεφα κι οι μυγδαλιές,
ωχ αμάν αμάν αμάναμ,
τα σύννεφα κι οι μυγδαλιές
φορέσανε τα μαύρα,
γιατί σε πήρε η ξενιτιά,
ωχ αμάν αμάν αμάναμ,
γιατί σε πήρε η ξενιτιά
και πια δε σε ξανάβρα.