Αν νοσταλγώ δεν είναι εσάς, αγάπες περασμένες
και τις στιγμές τις ευτυχείς μαζί σας που έχω ζήσει
Τα ρόδα σας τα μάρανα στα χέρια μου και τώρα
μέσα στης μνήμης το παλιό βιβλίο τα ‘χω κλείσει
Μα είναι κάποιες άγνωστες, περαστικές γυναίκες
που μια στιγμή σταυρώνανε το βλέμμα τους μαζί μου
Τέτοιες που μείναν ο γλυκύς κι ανέφικτος μου πόθος,
ενώ ποιος ξέρει θ’ άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου
Αν νοσταλγώ δεν είναι εσάς πόλεις όπου έχω ζήσει,
πόλεις που σας εγνώρισα και που σας έχω αφήσει,
μα κείνες ταξιδεύοντας που αντίκρισα ένα βράδυ
(Κι είδα μακριά τα φώτα τους, τ’ άπειρα, να χορεύουν
που ήταν σαν να με φώναζαν, που ήταν σαν να μου γνέφουν)
και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι
