Αναπολώντας τα παλιά
κι όλα τα περασμένα,
με έφερε η σκέψη μου
πάλι κοντά σ’ εσένα.
Και βρέθηκα στο σπίτι σου
χωρίς να καταλάβω
και δίχως να ‘σαι δίπλα μου,
μαζί σου να μιλάω.
Την πόρτα σου μου άνοιξες
και μου ‘πιασες το χέρι,
και φύσηξε, χαρούμενο,
της Άνοιξης τ’ αγέρι.
Παράδεισος μου φάνηκε
όλη η γειτονιά σου,
μα, στην πραγματικότητα,
με λιώνει η απονιά σου.
Μέσ’ στην καρδιά μου έμεινες
κι ας πέρασαν τα χρόνια,
θα σε θυμάμαι κι ας πονώ
όσο θα ζω, αιώνια.
Και με τη φαντασία μου
θα σε γλυκοφιλάω,
γιατί σ’ αγάπησα πολύ
κι ακόμα σ’ αγαπάω.
