Ανάθεμα τη θάλασσα
που με κρατάει μακριά
μακριά απ’ τα ματάκια σου
που ’ναι στα δάκρυα.
Σύννεφο και βροχή
η δόλια μου η ψυχή
κι εσύ να περιμένεις
τον καημό να λυνοδένεις
από βράδυ σε πρωί.
Σύννεφο και βροχή
η δόλια μου η ψυχή
κι εσύ βουβό τραγούδι
και απότιστο λουλούδι
στο περβάζι μοναχή.
Ανάθεμα τη φτώχεια μας
και την ανημποριά
που ’χτισε το σπιτάκι μας
στην πόρτα του βοριά.
