Άννα Χριστιάνα

Για σένα όλα γύρω μιλούν, Άννα Χριστιάνα,
και πέφτουν τ’ αστέρια στη γη, Άννα Χριστιάνα,
τ’ αηδόνια στα κλώνια θαρρείς, Άννα Χριστιάνα,
τ’ αεράκι απ’ όπου περνά,
μέσ’ στα φύλλα και μέσ’ στα στενά
ψιθυρίζει κι αυτό σιγανά, Άννα Χριστιάνα.

Για σένα γελάει το φεγγάρι, Άννα Χριστιάνα,
για σένα μιλάει το δοξάρι, Άννα Χριστιάνα,
μου λεν οι κιθάρες τις τόσες σου χάρες, Χριστιάνα,
το ρυάκι αριά που κυλά
μέσ’ στη νύχτα, για σένα μιλά,
και δειλά, όλο μ’ έναν καημό, Άννα Χριστιάνα.

Το θείο όνομά σου, το αγαπημένο, Χριστιάνα,
αν δεις την ψυχή μου, θα ρο `βρεις γραμμένο, Χριστιάνα,
κοντά σου γεννιέναι, μακριά σου πεθαίνω, Χριστιάνα,
κάθε λύπη μαζί σου σκορπά,
μόνο εσένα η καρδιά μου ζητά,
κι όλο λέει, κι όλο λέει σαν χτυπά, Άννα Χριστιάνα.

Άννα Χριστιάνα.