Αρχινάνε δίπλα μας ολοένα
τάζει ένα πουλάκι κι άλλο ένα
φτιάξανε μια γλυκιά σύκινη στάση
το πρωινό του Μάρτη είναι στην τάξη.
Μάλιστα όταν παύει το πουλί
η γαλήνη πέφτει πιο πολύ
και στο νου σου παίζει κάτι τι
σαν χρυσή κλωστίτσα, σαν κλωστή.
Απ’ τον ήλιο απάνω στη λιαχτή
βγαίνει το μελάνι η χρυσαυγή
κι ένιωσες σκυμμένος στο δεφτέρι
τον ψιλό τον ίδρωτα στο χέρι.
Και στην ανοιξιάτικη ποδιά
κάθονται τα ουράνια τα μαβιά,
έγινε το δειλινό μετάξι
κι ανοιχτός παράδεισος η τάξη.
