Μητέρα κι ερωμένη σου με μια πληγή στο σώμα
αντέχω ακόμα
την κόλαση μου χάρισες, μ’ ένα φιλί στο στόμα
αντέχω ακόμα
Αντέχω ακόμα
γιατί έχω πάντα στη ψυχή μου μια κρυψώνα
κι ένα αγκάθινο στεφάνι για κορώνα
Χτύπα λοιπόν, αντέχω ακόμα
Τον έρωτα κατάντησες αρρώστια του αιώνα
αντέχω ακόμα
Συνείδηση ξεπούλησες σ’ αυλές και σε μπαλκόνια
αντέχω ακόμα
Αντέχω ακόμα
γιατί έχω πάντα στη ψυχή μου μια κρυψώνα
κι ένα αγκάθινο στεφάνι για κορώνα
Χτύπα λοιπόν, αντέχω ακόμα
Κι όταν θα έρθει η στιγμή που θα κοιτάς απ’ το φεγγάρι
η θάλασσα δε θα `ναι εκεί, ούτε οι άσπροι μου οι γλάροι
Κι όταν θα έρθει η στιγμή που θα με δεις να ξεψυχάω
παράξενο μη σου φανεί, σ’ ένα σου δάκρυ αν θα κυλάω
Αντέχω ακόμα
γιατί έχω πάντα στη ψυχή μου μια κρυψώνα
κι ένα αγκάθινο στεφάνι για κορώνα
Χτύπα λοιπόν, αντέχω ακόμα
