Έσβησ’ αέρας το κερί που κράτουνα εις την χέρα κι είναι για μένα η ζωή, σκοτάδι νύχτα μέρα
Άντρας που δεν εκάτεχε τα μάθια ντου πως κλαίνε αγάπησε και τρέξανε σαν του μωρού που λένε