Βγαίνει απ’ το σπίτι, τι να τον κρατήσει;
όλα τα `χει βαρεθεί,
ψάχνει με το μάτι, σαν να θέλει κάτι,
στη ζωή να κρατηθεί.
Και δεν βρήκε ένα τρένο, τρένο να φύγει,
και δεν βρήκε ταξί να χωθεί,
ασανσέρ και ντουγρού στην ταράτσα,
απ’ το μαύρο σου Ελλάδα να βγει.
“Άπονη που είναι”, σκέφτεται με πίκρα
και κοιτάει τον ουρανό.
Και δεν βρήκε ένα τρένο, τρένο να φύγει,
και δεν βρήκε ταξί να χωθεί,
ασανσέρ και ντουγρού στην ταράτσα,
απ’ το μαύρο σου Ελλάδα να βγει.
Κάνει μια γκριμάτσα, πάνω στην ταράτσα
και βουτάει στο κενό.
