Απάνω που ‘λεγα να κόψω το πιοτό,
να ησυχάσω πια λιγάκι απ’ τα ξενύχτια,
με ξανασμίξανε τα μάτια π’ αγαπώ
και ξαν’ αρχίζουν τα παλιά μου καρδιοχτύπια,
με ξανασμίξανε τα μάτια π’ αγαπώ
και ξαν’ αρχίζουν τα παλιά μου καρδιοχτύπια.
Πάλι μισές και κατοστάρια κοπανώ
και στα σοκάκια της Αθήνας ξημερώνω,
τις παίρνω σβάρνα τις ταβέρνες σαν γυρνώ
και για χατήρι της τα σπάω και πληρώνω,
τις παίρνω σβάρνα τις ταβέρνες σαν γυρνώ
και για χατήρι της τα σπάω και πληρώνω.
Απάνω που `λεγα να κόψω το πιοτό,
έπεσα πάλι μες στου έρωτα τα δίχτυα,
κι έτσι ξαν’ άρχισα το δρόμο το γνωστό,
γλέντι, ποτήρι, κανταδίτσες και ξενύχτια,
κι έτσι ξαν’ άρχισα το δρόμο το γνωστό,
γλέντι, ποτήρι, κανταδίτσες και ξενύχτια
