Ήρθε απόψε το φεγγάρι και μου πήρε την λαλιά,
είχε τη δική σου χάρη και τα μαύρα σου μαλλιά.
Φεγγαράκι το ρωτάω που τελειώνει η νύχτα αυτή
Κι έτσι όπως το κοιτάω σκύβει και μου λέει στ’ αυτί
Ούτε η μέρα ούτε η νύχτα δεν τελειώνουνε ποτέ,
τα φαντάσματα τα σου ρίχ’ τα στο ποτάμι βρε κουτέ,
τα φαντάσματα τα σου πνίχ’ τα στο ποτάμι βρε κουτέ.
Ξαναβρίσκω τη μιλιά μου παίρνω θάρρος το ρωτώ
Πως θα ζήσουν τα παιδιά μου ποτέ θα ξεκουραστώ
Τα παιδιά σου μου απαντά ει σε κοιτούν από ψηλά,
Οδυσσέας και Δανάη Νικολής και Λεϊλά,
και σου δείχνουνε το δρόμο από δω ως το παντού
από Όμηρο ως το Γκάτσο Και απ Αθήνα ως Κατμαντού.
Και σου λένε είναι ο κόσμος μέλι χώμα κι ουρανός,
απ την λάσπη βγαίνει δυόσμος κι απ την νύχτα βγαίνει φως.
Ήρθε απόψε το φεγγάρι και μου πήρε την λαλιά
Είχε τη δική σου χάρη και τα μαύρα σου μαλλιά
