Είχε το χρώμα τ’ουρανού
όταν στα μάτια με κοιτούσε
κι όταν δεν παίδευε το νου
σαν το νερό του ποταμού στο σώμα μου κυλούσε.
Από νύχτα σε νύχτα τ’ άρωμά της σκορπούσε
κι όταν άλλαζε η μέρα και στον κόσμο της ζούσε
από νύχτα σε νύχτα με ξεχνούσε.
Είχε του Μάη τη φωτιά
όταν στα μάτια με κοιτούσε
κι όταν με πνίγαν οι καημοί
σαν της αυγής το γιασεμί μες στην ψυχή μου ανθούσε.
