Άσ’ τα, βρε πολυλογά μου,
χρόνια τώρα μ’ έχεις πρήξει.
Σ’ άφησα να κυβερνήσεις,
μα το πλοίο της ζωής μας
μες στα βρά, μες στα βράχια το `χεις ρίξει.
Από ‘δώ, λοιπόν, και πέρα
το τιμόνι εγώ κρατάω,
αποφασίζω και διατάζω.
Ούτε μια κουβέντα θέλω
από σένα, ούτε γνώμη.
“Ναι” θα λες σε ό,τι λέω
και απόφαση να πάρεις
πως αλλά-, πως αλλάξανε οι νόμοι.
Από ‘δώ, λοιπόν, και πέρα
το τιμόνι εγώ κρατάω,
αποφασίζω και διατάζω.
