Μ’ ένα καράβι, μάνα μου,
τον κόσμο θ’ αρμενίσω,
μα την Αιγνούσα, μάνα μου,
κι εσένα πώς θ’ αφήσω;
Κύμα θα γίνω, γιόκα μου,
να βγαίνω στα νερά σου,
να τον γλυκαίνω, γιόκα μου,
τον πόνο στην καρδιά σου.
Και την Αιγνούσα, γιόκα μου,
μην κλαις και μη μαραίνεις.
Όπου κι αν πας κι όπου βρεθείς,
γι’ αυτήν θα ανασαίνεις.
Η θάλασσα είναι πληγή
και πώς να συνηθίσω;
Μάνα μου, κάνε προσευχή
γρήγορα να γυρίσω
