Ώ! Μέγα Δία και συντροφία
αβάσταχτη είναι η δυστυχία
να ‘χεις γι’ αφέντη ένα μουρλό,
κι είν’ ασυγχώρητη βλακεία
να του ‘χεις λίγη αδυναμία
και να του λες τ’ είναι σωστό.
Μα έχω να κάνω με χαϊβάνι
άλλα του λέω κι άλλα κάνει,
άλλα του λέω κι άλλα κάνει,
πάει κατ’ ευθείαν στο στραβό.
Έτσι με την καλή καρδιά μου
βρίσκω συνέχεια το μπελά μου
αχ ριζικό μου δουλικό,
κάθε πρωί ξυπνάει με φούρια
και με μια έμπνευση καινούργια
μες στο λοξό του το μυαλό.
Σήμερα τρέχει από τις έξη
καλά καλά δεν είχε φέξει
πίσω από ‘ναν άνθρωπο τυφλό,
πίσω από ‘ναν άνθρωπο τυφλό.
Μπρος ο τυφλός και πίσω ο αφέντης
και παραπίσω τους εγώ.
Και σας ρωτώ για ποιαν αιτία
εμείς με όρασιν αρτία
να `χουμ’ αόμματο οδηγό,
μα ως εδώ και μη παρέκει
άραξα εδώ σ’ αυτό το στέκι
και ρούπι πια δεν το κουνώ,
και ρούπι πια δεν το κουνώ,
και ρούπι πια δεν το κουνώ.
