Αρρώστησα στα ξένα μακριά σου
κι ο χάρος μ’ έχει εύρει μοναχό,
μανούλα μου πως να ‘μουνα κοντά σου,
στο έρημό μας σπίτι το φτωχό.
Ποιος να βρεθεί να με παρηγορήσει,
δυο λόγια με συμπόνια να μου πει,
πως τρέχουνε τα μάτια μου σαν βρύση,
μανούλα μου θα με φάει η μαύρη γη.
Γιατροί που με κοιτούνε προσπαθούνε,
λιγάκι να μου γειανουν τη πληγή,
μανούλα μου κι αυτοί θα κουραστούνε
και τότε θα με φάει η μαύρη γη.
