Εγώ που λες καρδιά μου, στα αζήτητα μεγάλωσα
και σε σκληρά κρεβάτια, τα όνειρά μου χάλασα
Πως δεν αξίζω κάτι καλύτερο με πείσανε
και για να αναπνέω, αντάλλαγμα ζητήσανε
Σε άσπρες αυλές μιας γειτονιάς
παιδιά κατώτερης γενιάς
τον πόνο τραγουδήσαμε
Μικρά κεράκια στη βροχή
φωτίσαμε για μια στιγμή
κι οι στεναγμοί μας σβήσανε
Εμένανε καρδιά μου οι άνθρωποι μ’ αγάπησαν
και οι δυστυχισμένοι το χέρι τους μου άπλωσαν
Πέτρες βαριές τα χρόνια, τα πρόσωπα χαράξανε
και τα ονόματά τους, σε μαύρες λίστες γράψανε
