Στο κύμα που πάει τους έχασαν, πότε ήρθαν ξέχασαν.
Κοιτάν τη ζωή, βρήκαν γη πριν πάνε στην Αμερική,
στη μέση ακριβώς, μια πελώρια, μια πόλη νησί.
Τώρα πια δεν είν’ ούτε ‘δώ ούτε ‘κεί στη μέση ακριβώς, η Αστόρια.
Στις γιορτές μοιράζουν τις ευχές
στην υγειά σας, στην υγειά σας
γράφουν γράμματα σαν προσευχές
και ρωτάν για τα δικά σας.
Ποιος πήγε; Πού; Ποιος ξέρει πώς περνάει;
Ο κόσμος περνάει τον έχασαν, που πηγαίνει ξέχασαν
Κοιτάν τη ζωή. Σιωπή στα δυο σπασμένη,
με ξένη φωνή στη μέση ακριβώς, σαν επώνυμο
που ‘χει χαθεί το μισό του μόνο είν’ ακόμα εκεί
μονάχο, μικρό και ανώνυμο.
Στις γιορτές μοιράζουν τις ευχές
στην υγειά σας, στην υγειά σας
γράφουν γράμματα σαν προσευχές
και ρωτάν για τα δικά σας.
Ποιος πήγε; Πού; Ποιος ξέρει πώς περνάει;
