Που σαι άστρο τ’ ουρανού μου
κι αναντράνισμα του νου μου
τσι παλιές πληγές ματώνω
με το νου να σ’ ανταμώνω.
Ποια νεράιδα σ’ έχει κλέψει
φως μου και σε βύζαξε
και της απονιάς που μπαίνει
στα κρυφά σε δίδαξε.
Όψη μου παραμυθένια
και βρυσούλα σμαραγδένια
ψάχνω για τα δυο σου μάθια
στων ονείρων τα παλάτια.
Μες τσ’ ανέμους σ’ ανταμώνω
πάλι σε τρελό χορό
μα με πνίγει το σκοτίδι
και το φως σου δε θωρώ.
Σ’ ένα μαύρο καλαμιώνα
που νερό χει το χειμώνα
οι αχτίνες δεν περνούνε
και πουλιά δεν κελαηδούνε.
Έρμο μ’ άφησες να τρέμω
μες στη φοβερή σιωπή
μα παράπονο η καρδιά μου
δεν ετόλμησε να πει.
Μοίρα μου και στεναγμέ μου
άβουλε συλλογισμέ μου
γίνε φως για να σε νιώσω
πρίχου πέσω και ματώσω.
Έλα ήλιε τ’ ουρανού μου
χάρισέ μου την αυγή
κι άσε στη φωτιά τση δύσης
τη δική σου τη φυγή.
