Αθήνα μου, πώς να στο πω,
σαν μάνα μου σε αγαπώ
και πιο πολύ ακόμα
κι απ’ τη ζωή σαν κουραστώ
θα ‘θελ’, Αθήνα, να θαφτώ
μες στο δικό σου χώμα.
Τα βράδια σου τα τρυφερά
όταν τα δίχτυα, τ’ αργυρά,
του φεγγαριού, με πιάνουν
και τα μαβιά σου δειλινά
π’ αλλού δεν τα ‘δα πουθενά,
ποτέ να μην πεθάνουν.
Αθήνα και πάλι Αθήνα
κι απόψε τα χείλη μου ας πουν,
Αθήνα και πάλι Αθήνα
και γέροι και νιοί
και παιδιά σ’ αγαπούν
Με κρύο ή με λιακάδα,
μ’ αρέσεις, Αθήνα, γιατί
όλη η γλυκιά μας Ελλάδα,
στα χέρια σου, Αθήνα μου,
έχει χτιστεί,
όλη η γλυκιά μας Ελλάδα,
στα χέρια σου, Αθήνα μου,
έχει χτιστεί.
Κι αν κάποτε ξενητευτώ,
για ‘σένανε θε’ να ρωτώ
τον ήλιο κι όλα τ’ αστρα
και στα Πλακιώτικα στενά
η σκέψη μου θα τριγυρνά,
Αθήνα, ξελογιάστρα.
Κι αν τύχει, ο Πλάστης, μιαν αυγή
και καταστρέψει όλη τη γη,
την Πλάκα, σαν ιππότης,
μ’ ένα χαμόγελο γλυκό θα τη γλιτώσει απ’ το κακό,
γιατί είν’ κι αυτός Πλακιώτης.
Αθήνα και πάλι Αθήνα
κι απόψε τα χείλη μου ας πουν,
Αθήνα και πάλι Αθήνα
και γέροι και νιοί
και παιδιά σ’ αγαπούν
Με κρύο ή με λιακάδα,
μ’ αρέσεις, Αθήνα, γιατί
όλη η γλυκιά μας Ελλάδα,
στα χέρια σου, Αθήνα μου,
έχει χτιστεί,
όλη η γλυκιά μας Ελλάδα,
στα χέρια σου, Αθήνα μου,
έχει χτιστεί.
