Αυτός που δεν ξέρει

Σου ‘χα πει “μην πλησιάσεις στη φωτιά και μου καείς,
τ’ όνομά μου μη φωνάξεις, στα παραμύθια μου μη μπερδευτείς,
μην κάνεις άδικα, σχέδια, ελπίδες,
γλυκιά μου, ακόμα τίποτα δεν είδες.”

Σου ‘χα πει πως θα τρομάξεις αν από μένα κρατηθείς
και, μαζί με ό,τι έχεις φτιάξει, ένα πρωί θα γκρεμιστείς,
μη χτίζεις πάνω μου όρκους και παλάτια
γιατί θα γίνουν θρύψαλα, κομμάτια.

Μα εσύ μου πήρες το χέρι
και μ’ οδήγησες σε άγνωστα μέρη,
και την αγάπη, είμ’ εγώ αυτός που δεν ξέρει,
είμ’ αυτός που δεν ξέρει.

Σου ‘χα πει πως αν ταράξεις τον κύκλο μου, θα φοβηθείς
και τη σκόνη μου αν τινάξεις, μ’ αυτήν για χρόνια θα σκεπαστείς
κι αν, πολύ βαθιά, με ψάξεις, τον ήλιο μέσα μου δε θα βρεις
και δέκα μέρες μαζί μου αν αντέξεις, καλή κουβέντα για μένα δε θα πεις,
σού είπα”κοίτα με πολύ καλά στα μάτια,
θα γίνουν όλα θρύψαλα, κομμάτια.”

Μα εσύ μου πήρες το χέρι
για να φύγουμε στα πιο όμορφα μέρη,
και την καρδιά μου, είπες, εγώ είμ’ αυτός που δεν ξέρει,
ναι, είμ’ αυτός που δεν ξέρει.

Ναι, εσύ μου πήρες το χέρι
και μ’ οδήγησες σε άγνωστα μέρη,
και την αγάπη, είμ’ εγώ αυτός που δεν ξέρει,
ναι, είμ’ αυτός που δεν ξέρει,
αυτός που δεν ξέρει.