Αχ, πετεινέ μου σαν λαλάς
κι από τον ύπνο με ξυπνάς,
αχ, την αγάπη μου θυμίζεις
και το μυαλό μου, το ζαλίζεις.
Ξύπνα κι εκείνη π’ αγαπώ,
πες της πως λιώνω κι αρρωστώ,
αχ, πως μου φθείρει τη ζωή μου,
γιατί δε γίνεται δική μου.
Βρε πετεινέ, Αυγερινέ,
λεβέντη και καμαρωτέ,
βρε, σαν σε δω με την κοτούλα,
αχ, μου θυμίζεις τη μικρούλα.
Είναι της μοίρας μου γραφτό,
να αγαπώ, να μην μπορώ,
να κάνω ταίρι μου εκείνη,
που μόνο κι έρημο μ’ αφήνει.
