Θυμάμαι χρόνια που κοιμόμουνα πολύ βαθιά
μες στην ομίχλη,
ονειρευόμουν τα μεσάνυχτα τα σκοτεινά
μες στην ομίχλη,
μα απ’ όνειρο βαθύ λέω πως τώρα ξύπνησα,
Βαβυλωνία,
το μονοπάτι το κακόφημο το νίκησα
Βαβυλωνία.
Ναι, σε ξέρω καλά, σε ξέρω απ’ τα παλιά
μου έχεις τάξει πολλά, μα δε σ’ αντέχω πια!
Της ιστορίας το καράβι και του έρωτα
μες στην ομίχλη,
μια τρικυμία της καρδιάς το τύλιξε
μες στην ομίχλη,
μα πίσω απ’ όλα βλέπω ουράνιο γαλάζιο φως
Βαβυλωνία,
θέλω να ζήσω τη ζωή και τώρα ξέρω πώς
Βαβυλωνία.
Ναι, σε ξέρω καλά, σε ξέρω απ’ τα παλιά
μου έχεις τάξει πολλά, μα δε σ’ αντέχω πια!
Της ιστορίας το καράβι και του έρωτα
μες στην ομίχλη,
μια τρικυμία της καρδιάς το τύλιξε
μες στην ομίχλη,
μα πίσω απ’ όλα βλέπω ουράνιο φως
Βαβυλωνία,
θέλω να ζήσω τη ζωή και τώρα ξέρω πώς
Βαβυλωνία.
Ναι, σε ξέρω καλά, σε ξέρω απ’ τα παλιά
μου έχεις τάξει πολλά, μα δε σ’ αντέχω πια!
