Γη χωρίς στεριά, θάλασσα χωρίς λιμάνι,
είν’ η καρδιά το φως του Άδη,
γύρω απ’ τη φωτιά άνθρωποι χωρίς πατρίδα,
στήσαν χορό Βαλκανικό, άιντε χορό Βαλκανικό.
Τραγουδώ, τραγουδώ σ’ ένα φεγγάρι σκοτεινό,
για να πω της χαμένης μου πατρίδας τον καημό.
Πίνουνε κρασί από της αυγής τ’ αμπέλι
για να μεθύσουνε τη γη,
βάζουν στα μαλλιά τ’ άστρ’ αγκάθινο στεφάνι,
μ’ άνθη ουρανού, δάφνες Θεού, μ’ άνθη ουρανού, δάφνες Θεού.
Τραγουδώ, τραγουδώ σ’ ένα φεγγάρι σκοτεινό,
για να πω της χαμένης μου πατρίδας τον καημό.
