Σε βαρέθηκα να λες, άιντε,
πως για μένανε όλο κλαις,
λες πως μ’ αγαπάς και λιώνεις,
αφού μ’ άλλον ανταμώνεις.
Τώρα φύγε απ’ εδώ,
άντε και να μη σε ξαναδώ,
είσαι λόγια και φιγούρες
σαν τον φάντη με δυο μούρες.
Θα ‘ρθει μέρα που θα λες,
άιντε, τ’ όνομά μου και θα κλαις,
τότε θα πονείς, θα λιώνεις,
γιατί δε θα μ’ ανταμώνεις.
Δεν πιστεύω πια ποτέ,
άιντε, τη γυναίκα με τουπέ,
το ‘παν μόδα κι όλο κλαίνε
κι όλο ψέματα σου λένε.
