Βαριά καρδιά, τυραννισμένη
κι από τα πάθη σου φυλακισμένη,
σαν πέφτει η νύχτα, σε βασανίζει
φωτιά που καίει, σε τραυματίζει,
ξενιτεμένη σ’ άγνωστη χώρα,
για να γυρίσεις δεν ήρθε η ώρα, δεν ήρθε η ώρα,
για να γυρίσεις δεν ήρθε η ώρα, δεν ήρθε η ώρα.
Βαριά καρδιά, τυραννισμένη
κι από τα πάθη σου φυλακισμένη,
κλειστά φτερά σέρνεις στο χώμα
κι όλο βουλιάζεις και λες ακόμα
ο ήλιος βγαίνει μα δε χαράζεις,
τι νοσταλγείς κι αναστενάζεις, κι αναστενάζεις,
τι νοσταλγείς κι αναστενάζεις, κι αναστενάζεις.
Βαριά καρδιά, τυραννισμένη
κι από τα πάθη σου φυλακισμένη,
βαθιά στα στήθια έχεις κρυμμένο
τον ουρανό μου το μαγεμένο,
μα η αγάπη μου θα σε λυτρώσει,
φτερά θα βγάλει και θα σε σώσει, και θα σε σώσει,
φτερά θα βγάλει και θα σε σώσει, και θα σε σώσει.
