Μικρέ γλυκέ μου δολοφόνε,
πώς μοιάζεις με τον Αλ Καπόνε,
άσε στον άσσο το καπέλο
πάρε τσιγάρο, εκεί σε θέλω.
Γυαλίζεις μπριγιαντίνη,
σβήσε τα ίχνη απ’ το λουστρίνι,
κανείς να μην το μάθει
πως είσ’ εδώ γιατί εχάθη.
Βάλε το ράδιο στη διαπασών
και άιντε, σβέλτα, κάνε με απών, κάνε με απών.
Στο βρωμερό σου πολυβόλο,
δυο σκόνες λάμπουν όλο κι όλο
και με θαμπώνει η γυαλάδα,
πώς με σκοτώνει η Ελλάδα.
Γυαλίζεις μπριγιαντίνη,
η ευαισθησία σου σε φτύνει
και ο εγωισμός σου
σε λέρωσε με το κραγιόν.
Βάλε το ράδιο στη διαπασών
και άιντε, σβέλτα, κάνε με απών, κάνε με απών.
Μικρέ γλυκέ μου δολοφόνε,
πώς μοιάζεις με τον Αλ Καπόνε,
μη με σκοτώνεις με την πρώτη,
βασάνιζέ με συνεχώς – ό,τι πεις –
